“Gavsiye” eserinde “Gavs-ı Azam Abdülkadir Geylani” kendisine sırrından, özünden, nefsi natıkasından şöyle hitap edildiğini anlatır:

-      YA GAVS-I AZAM! Allah, gayrından münezzeh, Allah’a yakındır.

Allah, kendinden gayrı bir vücudun (varlığın) mevcudiyetinin düşünülmesinden münezzehtir. TEK VÜCUD HÜVİYETİNDE batından, zahire, evvele, ahire karşılıklı olarak müşahede ve idrak edilen kendisidir. “GAVS” ismiyle İNSAN-I KAMİL de zuhura çıkan “HÜVE NOKTASI SIRRI” ile yine kendisidir. ZATI batından GAVS ismiyle zahir olan yine kendisidir. ZATI batında GAVS ismiyle zahir olan yine kendisidir. TEK VÜCUD HÜVİYETİN’ de GAVS ismiyle zuhura çıkmış, “gavslık mertebe”sinden müşahede edilmiş ve kelam etmiştir. Bu sırrı, Abdülkadir Geylani Hazretlerine yukarıdaki ifade ile açmıştır. GAVSlık “tecelli hüviyeti” ile O’nda görünen ALLAH’tır. Mevcudatta her şeyde kendi mertebesi itibariyle görünen O’dur. İnsan-ı kamil (GAVS) Allah’ın tüm isim ve sıfatları ve Zatıyla en kamil “tecelli hüviyeti” ne büründüğü tecelligah ve görünme yeridir. Bu, “Ben insanın sırrıyım. İnsanda Benim sırrımdır” kudsi hadisiyle ifade edilmiştir. Hakk, her mertebede, o mertebenin hüviyetiyle zuhurdadır. Bu O’nun “zahir” ismiyle açılımı ve görünmesidir. Hakk, Gavs’ta “Hakk” tecellisi ile zuhurdadır. Bu Hz. Resul’ün “Beni gören Hakk’ı görür” hadisinin insan-ı kamil’de zuhur etmesidir. “Hakk tecelli hüviyeti” ile kamil manada GAVS’ta açığa çıkmış ve O’ndan görünmüş ve kelam etmiştir. Hakk için değişen, zahir, batın, evvel, ahir isimlerinin itibarlarıdır. Gavs’ta batınen-evvelen Hakk vardır. Zahir-ahir yönüylede GAVS’ta hüviyeti ile görünmektedir. Yakınlık “Kendinden kendine” dir. “Zatından Zatına” ve “Zatından Sıfat ve İsimlerine” olan yakınlıktır. “İsim Zatın aynıdır” ve “Sıfat Zattan ayrılmaz, Zat sıfattan asla hiç ayrılmaz” tasavvuf kuralınca tecellisi “Kendinden Kendine”dir. 

Arada “gayrı” yoktur. “Gayrı” gibi görünen bizdeki yanlış idrak ve anlayıştır. Bu nedenle sırrımızdaki Allah’ı nefsi natıkamızda değil, ötelerde aramaktayız. Allah sırra “hüviyet tecellisi” ile GAVS’lık SIRRI’nı Abdülkadir Geylani Hz.ne açmış ve O’na yakınlığını ifade etmiştir. Bütün bu anlatılanlar “Vahdeti Vücud Şuhudu” idrak edildiğinde anlaşılabilir. İnsanı oluşturan sır, nefsi natıkasıdır. Nefsi natıka ise Allah’ın Nuru ve Kur’an’ın Sırrı makamıdır. Yani biz özümüz itibariyle O’nun hüviyetinin tecelli mahalliyiz. Tecelli anında ve oranında O’nun hüviyetine bürünmekteyiz. Tecelli her an olmakta, tecellinin vasfı ve isimleri itibariyle farklılık kazanmaktadır. Hakk’ın batın-evvel olarak tecellide olmadığı itibariyle her şeyden münezzeh oluşu tenzih hükmünü, “tecelli hüviyetiyle” alamlerde her mevcudda görünmesi (kendi nefs mertebesinde) teşbih hükümlerini, oluşturmaktadır. Tenzih “batın-evvel” isimleri itibariyle O’nu bilmeyi, teşbih ise “zahir-ahir” isimleri ile O’nu idrak etmeyi anlatır. Tevhid ise tenzih ve teşbihi birleştirmektir. Yani O’nun hüviyetini (Allah) zahir, ahir, evvel ve batın olarak idrak etmektir. GAVS bu itibarların hepsini hüviyetinde toplayandır. O’ndan görünen Hakk’tır. “hüvel evveli vel ahiri, vezzahiri vel batın” (Hadid/3) ayetiyle Hakk’ın tecelligahıdır. “HÜVE SIRRI” nın noktadan (Ahadiyeti Zat) açılması ve “İNSAN” olarak görünmesidir. Hakk en kamil manada insan-ı kamilde (GAVS) görünmektedir. Asaleten Efendimiz bu hüviyeti taşır. O’ndan veraset alan GAVS’lar ve insan-ı kamiller vekaleten bu sırrı taşır. Hakk, Tek Vücud hüviyetinde Zatıyla kaim ve batın, Vücuduyla mevcud, sıfatıyla tecelli ve muhit, esmasıyla malum ve tecelli, kudretiyle fail, fiiliyle zahir, eserleriyle meşhud, batını ile SIR olandır. Alemlerin her zerresinde, “Kendinden Kendine” tecelli edendir. Bu nedenle O’ndan gayrı yoktur. Uluhiyetini Allah ismiyle sergileyendir.